เดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2565 นักวิทยาศาสตร์ในประเทศสหรัฐอเมริกาได้เผยผลการศึกษา ที่ช่วยไขข้อข้องใจให้กับเหล่าทาสแมวว่า ควรเลี้ยงเจ้าเหมียวแสนรักแบบระบบเปิดที่ปล่อยให้เจ้าเหมียวได้เป็นอิสระเสรี ตามนิสัยที่มีมาตั้งแต่บรรพบุรุษของมัน หรือเลี้ยงแบบระบบปิดให้อยู่แต่ในบ้าน ที่แม้จะขัดใจเจ้าเหมียวไปบ้าง แต่ก็ปลอดภัยมากกว่า นักศึกษาปริญญาเอก สาขาวิชาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยแมร์รีแลนด์ (University of Maryland) ได้ทำการเก็บข้อมูลพื้นที่เมืองวอชิงตัน ดีซี (Washington DC) ด้วยกล้องดักถ่ายภาพ (Camera trap survey) เป็นระยะเวลา 3 ปี แล้วนำข้อมูลที่ได้มาทำการวิเคราะห์ เพื่อสร้างแบบจำลองการครอบครองพื้นที่ของสัตว์ป่าและสัตว์พื้นถิ่นที่เข้ามาอยู่ในเมือง และเส้นทางการเดินของแมวบ้านที่เลี้ยงระบบเปิด สามารถเดินไปทั่วเมืองได้อย่างอิสระ จากการศึกษาพบว่าแมวบ้านเหล่านี้ มักเข้าไปเกี่ยวข้องกับพื้นที่อาศัยของสัตว์ป่า และสัตว์พื้นถิ่นมากถึง 60% ของพื้นที่ที่สัตว์เหล่านี้ซ่อนตัวอยู่ ทำให้แมวบ้านเหล่านี้เสี่ยงต่อการรับเชื้อโรคที่ก่อให้เกิดปัญหาสุขภาพกับตัวมันเอง และอาจกลายเป็นพาหะนำเชื้อก่อโรคบางอย่าง โดยเฉพาะโรคกลัวน้ำ หรือโรคพิษสุนัขบ้า (Rabies) ที่มีสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเป็นพาหะสำคัญ กลับมาสู่ผู้เลี้ยงอีกด้วย ทั้งนี้ยังพบว่าแมวบ้านระบบเปิดยังคงรักษาสัญชาตญาณนักล่าได้เป็นอย่างดี และออกล่าสัตว์ป่าและสัตว์พื้นถิ่นขนาดเล็กหลายชนิด เช่น นก กระรอก ค้างคาว เป็นต้น ทำให้เกิดความสูญเสียความหลากหลากทางชีวภาพในเขตเมือง และทำลายระบบนิเวศขนาดเล็กที่มีความสัมพันธ์ซับซ้อนของสิ่งมีชีวิตอีกด้วย แม้การศึกษาวิจัยนี้จะไม่ใช่การค้นพบที่ยิ่งใหญ่ แต่นักวิทยาศาสตร์ต่างลงความเห็นว่าผลของพฤติกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ของสิ่งมีชีวิตไม่ว่าจะมนุษย์หรือแมว ก็สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงที่สำคัญต่อสิ่งมีชีวิตและสิ่งแวดล้อมได้ การเลี้ยงแมวระบบปิดจึงเป็นหนึ่งในกลวิธีสำคัญที่จะช่วยลดความเสี่ยงต่อการเกิดโรคที่อาจส่งผลกระทบระบบสาธารณสุข ทั้งยังช่วยอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพของเมืองได้อีกด้วย